Aikido, sztuka harmonii, wschodnia sztuka walki wręcz, pochodząca ze starojapońskich sztuk walki, polegająca na obronie za pomocą uników, zejścia z linii walki przeciwnika i wykorzystania jego energii wprowadzając go za pomocą chwytów w ruch po okręgu. Najstarsza szkoła powstała na przełomie IX i X wieku. Utworzenie jej przypisuje się synowi cesarza Seiwa zwanego Sadasumi. W późniejszym okresie aikido powiązano z filozofią buddyjską zakładającą łączenie się z uniwersalną energią w celu pokonania zła i osiągnięcia stanu jedności i harmonii ze wszechświatem. Obecnie aikido jest uprawiane w wersjach tradycyjnych i sportowych w wielu krajach na świecie. Popularyzacją i organizacją działalności zajmują się kluby i federacje. W Polsce od 1990 roku działa Polska Federacja Aikido.

BJJ zostało stworzone w latach 20-tych przez członków rodziny Gracie (gł. Helio); kolejne pokolenia doskonaliły tę sztukę, chętnie sprawdzając jej skuteczność w warunkach 'bojowych' (walkach bez reguł i ulicznych konfrontacjach). W konfrontacji różnych sztuk i stylów walki, do której doszło w latach 80-tych na turniejach UFC, BJJ odniosło miażdżące zwycięstwo. Od tego czasu jego popularność stale rośnie. Walka w sportowym BJJ toczy się na macie, w kimonach, bez zastosowania uderzeń. BJJ przypomina nieco judo, lecz koncentruje się na walce w parterze i technikach kończących (dźwignie, duszenia). Walka może skończyć się przed czasem przez poddanie się jednego z zawodników lub w regulaminowym czasie - wówczas decyduje punktacja. BJJ znakomicie sprawdza się w walkach typu MMA (Vale Tudo, Price, UFC), stąd większość klubów BJJ prowadzi jednocześnie treningi któregoś z mieszanych stylów walki.

Zbiór stron dotyczących capoeira.
Brazylijska sztuka walki capoeira, połączenie tańca, akrobatyki oraz umiejętności walki. Capoeira spośród innych sztuk walki wyróżnia się dynamizmem i taneczną płynnością. "Capoeira jest dla mężczyzn, kobiet i dzieci; jedynymi, którzy nie powinni się jej uczyć są ci, którzy nie chcą." - Mestre Pastinha.

dżiu-dżitsu (jap. ju ‘nieprzeciwstawianie się’ + jitsu ‘umiejętność’) sport. japoński system samoobrony rozwinięty zsumooparty na niebezpiecznych chwytach i ciosach wykorzystujący działanie przeciwnika do pokonania go; częściowo rozwinięty wdżudo; jujitsu.

Judo (z japońskiego ju - łagodna, do - sztuka), metoda samoobrony bez użycia broni. Judo pochodzi od japońskiej walki wręcz ju-jitsu, różniąc się od niej eliminacją chwytów i rzutów niebezpiecznych dla życia. Opracowane zostało pod koniec XIX w. przez profesora J. Kano z elementów ok. 20 różnych szkół ju-jitsu. Judo jest dyscypliną olimpijską od 1964, zawodnicy walczą boso na macie ubrani w kimona. Największe sukcesy odnosili zawodnicy Japonii, Holandii, ZSRR, Francji, Wielkiej Brytanii. Z Polaków dwukrotnie złoty medal olimpijski (w Seulu 1988 i w Barcelonie 1992) zdobył W. Legień.

Karate (z japońskiego "gołe ręce"), nazwa japońskich szkół walki wręcz bez broni, wywodzących się z chińskiego kung-fu. Systematyzacji technik dokonał w końcu XIX w. G. Funakoshi, twórca stylu shotokan. Nazwę karate przyjęto w 1936 na spotkaniu mistrzów. Karate polega na zadawaniu ciosów twardymi częściami kończyn i blokowaniu ataków.

Kung-fu (gung-fu) - z chińskiego "robić coś doskonale" lub poprostu "mistrz". Znane również jako chuan-fu lub chuan-shu - "sztuka pięści". Boks chiński, starochińska odmiana walki bez broni, silnie powiązana z filozofią buddyzmu i taoizmu, uprawiana w celu panowania nad własnym ciałem poprzez sztukę oddychania i władania tzw. energią wewnętrzną. Techniki kung-fu wzorowane są na idei heksagramów z chińskiej kosmogonii oraz na wyobrażeniach postaw bojowych zwierząt (np. tygrysa, żurawia, węża, lamparta, smoka, modliszki, itp.). Powstanie kung-fu, sięgające początków naszej ery, związane było z ekspansją buddyzmu z Indii do Chin. Pierwsze zasady kung-fu opracowano w XV w. w klasztorze Shaolin.